Fiets paard

Vroeger toen ik nog een klein meisje was..

Had ik niet denkbeeldige vriendjes,
maar denkbeeldige paardjes.

Ik stond dan uren lang in mijn kamertje mijn paard te borstelen
of te knuffelen.

Ging ik stukken door de stad fietsen,
mijn fiets was dan mijn paardje.

Ik nam dan altijd de routes met de meeste drempels, hobbels en bobbels.
Dat waren dan mijn hindernissen waar ik samen met mijn paard overheen sprong.
Dat voelde net echt, alsof we samen even zweefde.

Lang heb ik hier niet meer over nagedacht tot laatst..
Ik fietste s' avonds heel hard door een woonwijkje,
waar nieuwe hobbels en drempels in de straat waren gemaakt.
Ik had dit eerst helemaal niet door en ging met een snelvaart over de hobbels bobbels en drempels heen en net als die jaren geleden zweefde ik...

Nu als ik steeds fiets moet ik denken aan mijn paardje..
Mijn stalenros..



Oja.. zijn naam was Rapid.